Φαίνεται τόσο απλό στην αρχή. Ένας μαθητής μένει λίγο πίσω στα μαθήματά του. Έρχονται οι εξετάσεις και πρέπει να προετοιμαστεί. Πρέπει να μένει ξύπνιος αργά για να έχει μια ευκαιρία να περάσει την τάξη. Ο καφές τον βοηθάει, αλλά πολλοί φίλοι του χρησιμοποιούν αυτά τα χάπια για να αποκτήσουν την επιπλέον ενέργεια που χρειάζονται. Γιατί όχι; Δύο δολάρια, ένα χάπι, μελέτη όλη νύχτα, μια αίσθηση «συγκέντρωσης».

Αυτή μπορεί να είναι η αρχή, αλλά πολύ συχνά δεν είναι και το τέλος.

Μερικοί μαθητές θρυμματίζουν το Ριταλίν και το σνιφάρουν όπως την κοκαΐνη για ταχύτερη απορρόφηση. «Σε κρατάει ξύπνιο για ώρες», λέει ένας μαθητής.

Και όπως και η κοκαΐνη ή οποιοδήποτε άλλο διεγερτικό, το ωραίο αίσθημα ότι είσαι «ανεβασμένος» αναπόφευκτα ακολουθείται από «κατάρρευση», από αίσθημα κούρασης, κατάθλιψης και μειωμένης εγρήγορσης. Ένας μαθητής που έπαιρνε Αντεράλ, ένα άλλο διεγερτικό που χρησιμοποιείται ευρέως στις πανεπιστημιουπόλεις, αφηγήθηκε πώς το αίσθημα της «υπέρτατης καθαρότητας» μετατρέπεται την επόμενη μέρα σε μια κατάσταση «ολικής κατάρρευσης και υπερκόπωσης». Όπως λέει ένας χρήστης: «Συνήθως πέφτω σε κώμα μετά».

Και βέβαια, ο χρήστης σύντομα καταλαβαίνει ότι αυτό το αίσθημα «κατάρρευσης» μπορεί να ανακουφιστεί με τη «βοήθεια» του επόμενου χαπιού που σε «ανεβάζει» και πάλι. Και το πράγμα συνεχίζεται έτσι.

Την επόμενη φορά μπορεί να είναι μεγαλύτερες δόσεις ή σνιφάρισμα για εντονότερο «ανέβασμα». Η αντοχή στην ουσία αυξάνεται και έτσι πρέπει να παίρνεις περισσότερο. Σε αυτές τις μεγαλύτερες δόσεις, το Ριταλίν μπορεί να προκαλέσει σπασμούς, πονοκεφάλους και παραισθήσεις. Αυτή η ισχυρού τύπου αμφεταμίνη, μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο, όπως σε πολλές τραγικές περιπτώσεις παιδιών που πέθαναν από καρδιακή προσβολή η οποία προκλήθηκε από βλάβη συνδεόμενη με το φάρμακο.

«Δοκίμασα Ριταλίν για πρώτη φορά όταν ήμουν στην Α’ γυμνασίου. Μου τη χορήγησαν με συνταγή γιατί νόμιζαν ότι έχω ελαφριά διαταραχή ελλειμματικής προσοχής (ADD) – το προσποιούμουν, έτσι ώστε να έχω μια δικαιολογία που δεν τα πήγαινα καλά στο σχολείο (απλώς, ήμουν τεμπέλα). Ποτέ δεν συνειδητοποίησα ότι έτσι εθιζόμουν και ότι έγινα όπως όλοι οι ναρκομανείς.

»Έπαιρνα περίπου 40 μιλιγκράμ την ημέρα και ένιωθα ότι είμαι η κυρίαρχη του παιχνιδιού. Μπορούσα να μένω ξύπνια συνέχεια για μέρες μέχρι που έπαθα ένα σοβαρό ψυχωτικό επεισόδιο. Τρομοκρατήθηκα! Όλα έμοιαζαν να λιώνουν και να παίρνουν άλλη μορφή και εγώ είχα τρομοκρατηθεί». – Άντρια