ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΥΣΙΠΟΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ ΕΘΙΣΤΙΚΑ

Τα οπιοειδή παυσίπονα παράγουν μια ευφορία μικρής διάρκειας, αλλά την ίδια στιγμή είναι εθιστικά.

Η μακρόχρονη χρήση παυσίπονων μπορεί να οδηγήσει σε εξάρτηση. Το σώμα προσαρμόζεται στην παρουσία της ουσίας και αν σταματήσει κανείς ξαφνικά να παίρνει το ναρκωτικό θα έχει συμπτώματα στέρησης. Ή, το σώμα αναπτύσσει ανοχή στο ναρκωτικό, που σημαίνει ότι πρέπει να ληφθούν μεγαλύτερες δόσεις για να υπάρξει το ίδιο αποτέλεσμα.

Όπως όλα τα ναρκωτικά, έτσι και τα παυσίπονα, απλώς καλύπτουν τον πόνο για τον οποίο τα παίρνει κάποιος. Δε «θεραπεύουν» τίποτα. Κάποιος που προσπαθεί συνεχώς να «μουδιάζει» τον πόνο μπορεί να καταλήξει να παίρνει όλο και μεγαλύτερες δόσεις μόνο και μόνο για ν’ ανακαλύψει ότι δε μπορεί να βγάλει τη μέρα χωρίς το ναρκωτικό.

Στα συμπτώματα στέρησης περιλαμβάνονται νευρικότητα, πόνοι στους μύες και στα κόκαλα, αϋπνία, διάρροια, εμετός, κρυάδες και ακούσιες κινήσεις των ποδιών.

Ένα από τους πιο σοβαρούς κινδύνους των οπιούχων είναι η καταστολή της αναπνοής – οι μεγάλες δόσεις μπορεί να επιβραδύνουν την αναπνοή μέχρι το σημείο που σταματά και ο χρήστης πεθαίνει.

«Είμαι εθισμένος σε συνταγογραφούμενα φάρμακα κατά του πόνου.Άρχισα να παίρνω συνταγογραφούμενα παυσίπονα [μερικά] χρόνια πριν όταν ο γιατρός μου μου τα έγραψε για θεραπεία μετεγχειρητικού πόνου, μετά από εγχείρηση που έκανα στη σπονδυλική μου στήλη…Στα χρόνια που πέρασαν προσπάθησα να σταματήσω τον εθισμό μου στα παυσίπονα και, στην πραγματικότητα, μπήκα δυο φορές σε ιατρικά κέντρα προσπαθώντας να απεξαρτηθώ.

»Πρόσφατα, συμφώνησα με το γιατρό μου σχετικά με τα επόμενα βήματά μου».

— Απόσπασμα από τη δήλωση στο ραδιόφωνο του σχολιαστή Ρας Λίμπο, την Παρασκευή, 10 Οκτωβρίου 2003, στην εκπομπή του Πρεμιέρ Ρέιντιο.